Woest schudt hij zijn hoofd heen en weer. Van links naar rechts, weer naar links, weer naar rechts. Zijn haren wapperen in de wind. En dan rent hij de weg over, op naar de overkant, op naar het schoolplein. Vlak voor een passerende fietser, die de nodige krachttermen de straat over slingert.

“Joh, ik zag je net de hele tijd met je hoofd heen en weer gaan, voordat je overstak”, zeg ik, terwijl hij nahijgend van het sprintje naast mij op het plein gaat staan. “Waarom doe je dat eigenlijk?” Hij kijkt me met een mee warende blik aan. “Dat moet juf. Voor je oversteekt. Links, rechts, links. Weet jij dat dan niet, juf?” Ik schuif wat naar hem toe en buig wat naar voren. “Dat moest ik ook altijd doen van mijn moeder,” fluister ik “Maar ik snap eigenlijk niet zo goed waarom je dat moet doen.”

Hij kijkt me doordringend aan en is even stil. “Pffff.” zegt hij dan. En nog eens. “Pfff.” Ik zie hem denken, rimpels verschijnen op zijn voorhoofd. ”Je moet natuurlijk kijken, juf. Of er niet wat aankomt. Een auto ofzo.” Een glimlach verschijnt langzaam op mijn gezicht. “Nou ja! Ik snapte er al helemaal niks van! Dus ik moet niet gewoon mijn hoofd losschudden, ik moet kijken! Echt kijken! Van links naar rechts naar links. Want dan kan ik zien of er een auto aan komt. Of een vrachtauto. Of zo’n hele snelle elektrische fiets. Want daar wil ik natuurlijk niet tegenaan botsen! Jeetje zeg. Wat handig.”

Vanaf het voetbalpleintje wordt een bal de straat opgeschopt. Hij kijkt me verwachtingsvol aan. “Mag ik..?” “Ja, ga jij die bal maar halen!” Ik krijg een vette knipoog, en hij loopt naar de rand van het plein. Even kijkt hij achterom, naar mij. Ik zwaai. Dan draait hij zijn hoofd naar links, en kijkt de weg op. Dan naar rechts, en ik zie hem kijken. Nog eens links en doelgericht stapt hij de weg op, steekt over, pakt de bal en herhaalt het ritueel voordat hij opnieuw oversteekt.

Hij gooit de bal naar de voetballers en steekt zijn duim naar mij omhoog. Het kwartje is gevallen.